Over smaak valt niet te twisten. Of toch wel? Vrijdag liep ik door Nijmegen, over de Via Gladiola welteverstaan. Een kleurrijk geheel van duizenden helden op blaren en overenthousiaste, iets minder heldhaftige, supporters. Mensen van over de hele wereld reizen jaarlijks af naar de oudste stad van ons kikkerland om deel uit te maken van dit bijzondere evenement. Zo ook ikzelf (als supporter welteverstaan).
Niet alleen de moed van de wandelaars of de hitte van de onnederlands tropische dag troffen me. Nee, mijn aandacht werd veelal gegrepen door het publiek langs de kant. Vrouwen in strakke witte jurken zonder onderscheid tussen bil en buik, mannen met t-shirts waarop een trotse tijger recht voor zich uit staart en buiktruitjes waarvan het woord ‘buik’ een absoluut overbodige toevoeging is. Die buik zagen we echt niet over het hoofd, geloof me.
Wie mag er oordelen over smaak? Zodra ik mij uitspreek over de smaak van mijn mede-supporters spreekt daar een onmiskenbare vorm van arrogantie. Wie zegt dat men elkaar niet aanstoot wanneer ik langsloop in mijn gepoogd hippe outfit. Pas wanneer wij exact dezelfde criteria hanteren in ons oordeel over smaak kan er geoordeeld worden over goede of slechte smaak. Misschien is, de door mij gecategoriseerde, slechte smaak wel veel interessanter dan goede smaak.
Goede smaak is eendimensionaal. Het is immers goed. Met slechte smaak kun je daarentegen alle kanten op. Daar kun je rustig een gehele Lagerhuis-uitzending aan besteden (waar is dat geweldige programma gebleven trouwens?).
Slecht of goed, wat heerlijk dat we allemaal onze eigen smaak hebben. Het oordelen over de outfit van de mensen om ons heen is een absolute guilty pleasure. Zoals kijken naar RTL Boulevard. Je zou nog liever op tientallen blaren de Vierdaagse uitlopen, maar als het eenmaal op staat…
Nanne van der Leer 