Schiphol.

“Je bent wel ouder dan zestien toch?” zeggen de vrolijke zwarte krulletjes tegen mij. Mijn mondhoeken trekken naar ongekende hoogte op en ik bedank hem alsof hij mij net voor al mijn verjaardagen tegelijk feliciteerde. 

Zodra ik op Schiphol kom voel ik me als een kind in Småland die de komende dertien uur niet opgehaald wil worden. Hij moet het hebben opgemerkt. 

Dertien uur in de lucht betekent dertien uur geen continue stroom aan afleiding. Alleen mijn gedachten en ik in de armen van de polyester stoelriem. En wat huilende baby’s, maar die vallen wel mee als je kantoorleven gewend bent.

Samen met het toestel stijg ik ver boven de wolken uit. De telefoons op vliegtuigmodus. De lichten gedimd. Het leven op de grond gaat door, maar daar merk je hier niets van.

Het maakt van deze omhooggevallen toeristenbus een heilige plek.

Mochten luchtvaartmaatschappijen massaal gratis wifi aan boord aan gaan bieden, dan loop ik voorop in het protest. Voor nu geniet ik nog even van dit zeldzame moment.