De gek.

“Ik wil naar huis!” 
“Ik wil naar huuuuuuuis!!”

Zijn stem snijdt als de Noorderwind over het stationsplein. Ik loop richting tram 26 na een lange dag op werk. Werk, u weet wel, die plek waar we ons keurig gedragen.

“Ik wil naar huis!” 
“Ik wil naar huuuuuuuis!!”
“Breng me NU naar huis!!!”

Hij ziet eruit alsof hij al jaren op straat leeft dus zijn woorden zetten me aan het denken. Hij lijkt verward, maar vastberaden.

De man naast hem probeert krampachtig normaal te kijken. Een vrouw probeert het geschreeuw met licht hysterische piepgeluiden te overstemmen, zodat haar pasgeboren baby hem niet hoeft te horen.

Mensen zuchten. Steunen. Kijken begripvol naar elkaar en afwijzend richting hem.

Ik kan het niet helpen om de blikken te verdenken van een vleugje afgunst, misschien zelfs wel een gezonde portie jaloezie.

Zouden we allemaal niet graag eens over het stationsplein willen schreeuwen dat we naar huis willen na een dag op kantoor? Schreeuwen dat we meer van het leven willen. Schaterlachen. De longen uit ons lijf gillen. Misschien zelfs een koprol maken.

We horen dezelfde stemmen. We willen net zo graag naar huis. Maar wij blijven stil, staan keurig in de rij voor de tram en zoeken afleiding op een scherm.

De tram arriveert. Hij blijft staan. 
Wij stappen één voor één in.