Perfect.

Een foto nemen betekende nog niet zo lang geleden dat je een rolletje kocht. In een winkel. Dit rolletje deed je handmatig in een camera en vervolgens moest het rolletje worden doorgedraaid na het nemen van elke foto. Indien het rolletje vol was moest je deze voorzichtig terug in het kokertje doen zodat er geen licht op de filmrol kwam. Vol verwachting bracht je het rolletje naar de winkel om vervolgens veel te lang te wachten op het rechthoekige papieren zakje vol verrassingen. Het resultaat betrof meestal een stuk of twaalf over- en onderbelichtte foto’s en in uiterst geval van geluk één echte treffer. 

Een zeer inefficiënt proces. Een prachtig proces. Een fractie van een moment, gevangen door jou, licht, de ander en je camera. Een reflectie van wat is. De foto’s waren echt en ik durf te stellen dat zelfs de momenten echter waren.

We spoelen even vooruit.

Op een regenachtige dag in oktober, werd Instagram geboren. En dat veranderde alles. Zolang er geen perfecte foto is genomen is er geen enkele reden om nog langer met het plaatje te worden geconfronteerd. Hup, de prullenbak van het grote digitale niets in. Als je na herhaaldelijke pogingen dan toch eindelijk die coverfoto hebt genomen, gooi je er nog een fijne filter overheen. Who needs reality when you’ve got illusion? Nog een beetje meer van dit, een beetje minder van dat. Perfect. Niets meer te maken met de werkelijkheid. We zijn ons eigen tijdschrift geworden. Een uithangbord van wat niet is en nooit zal zijn. Nog een paar knallers van hashtags er tegenaan en je hebt ook nog eens internationaal bereik. ‘Vind me leuk’ prediken we de wereld over.

Wederom een klein pleidooi voor de illusie van vooruitgang. Deze keer wel een tomeloos hypocriete, omdat ik zelf eigenaar ben van een actief Instagram account vol filters en hashtags en nog geen enkele intentie voor deactivatie. In strijd met de tijd zullen we het maar noemen.