Blijf mij bij.

De meeste ervaringen gaan aan ons voorbij. Even lijkt het heel wat, gevolgd door al snel vergeten. Zo verblijdde Pharell’s Happy de mensheid even met een glimlach van oor tot oor en danste het westerlijk halfrond jolig door de straten. Een jaar later ligt er stof op de plaat, kan haast niemand het nummer meer aanhoren. Vervolgens worden we platgebombardeerd met de oh-zo-welbekende parabool die ons uitlegt waarom dat dan zo is. Wij knikken begrijpend naar de alwetende wereld die al veel te ver is doorgedraaid. 

Soms, soms is er een blik, een geur, een zin, die bijblijft. No one is free, even the birds are chained to the sky. Een zin die ik jaren geleden heb gehoord, omdat mijn moeder fervent Bob Dylan fan is. Uren heb ik over deze zin nagedacht. De illusie van vrijheid. De drang naar iets dat niet bestaat. De geur van shag en opium. Als ik dat ruik, dan ben ik thuis. Een oom die twee uur in de auto heeft gezeten om eten te brengen in moeilijke tijden en vervolgens zonder iets te zeggen weer vertrekt. Van deze dingen neem ik elke dag een stukje mee. Het vormt wie ik ben en hoe ik denk. 

Misschien is het mooie aan deze ervaringen dat ze zeldzaam zijn, maar ik geloof er in dat we door overlading en overprikkeling hier steeds minder ruimte voor hebben. Echt contact wordt ingewikkelder, omdat we digitaal de touwtjes in eigen hand hebben. Op Instagram of Facebook leidt ik een veel leuker leven dan in het echt. Op Whatsapp kan ik offline gaan als mij een te ingewikkelde vraag wordt gesteld.

We creëren online een verbeterde versie van onszelf ter bescherming van ons werkelijke zelf. Wanneer de realiteit wordt benaderd in de mate dat zij niet meer is te onderscheiden van wat werkelijk is, dan blijft er uiteindelijk helemaal niets over. Baudrillard’s hyperrealiteit. Dit in combinatie met de overlading aan prikkels geeft volgens mij steeds minder ruimte aan echte ervaringen. 

Zouden we nog een versnelling terug kunnen? Zal er een nieuwe generatie komen die in opstand komt? Uiteraard. Waarom zijn wij niet die generatie? Omdat wij nog verdooft zijn door de nieuwe prikkels, verslaafd aan de technologie die inmiddels allang is gaan bepalen wat wij doen en laten in plaats van andersom. 

De meeste ervaringen gaan aan ons voorbij. Maar soms..