Ze stormde op onze tafel af, schoof aan en stak een sigaret op. Ze vertelde ons dat er twee type mensen zijn. Wij waren dezelfde soort mensen. Wat dat inhield liet ze verder geheel aan ons. Al zuigend aan een Winston sigaret waaide haar stugge rode haren mee met de Griekse zeewind. Haar grote neus stak prominent onder haar zwarte bril vandaan.
Binnen enkele minuten waren we volgens haar al voor eeuwig met elkaar verbonden. Mijn vriendin en vakantiemetgezel heet Stephanie Elizabeth Maessen, ik Nanne Anna Johanna van der Leer. Haar reeks namen zijn me compleet ontschoten, maar er kwamen een Elizabeth en Johanna in voor meen ik.
Ze vertelde ons dat ze een boek had geschreven. Ze had zich namelijk haar hele leven al ellendig gevoeld. Het feit dat ze in Duitsland woont laat ik hier maar even buiten beschouwing. Het dieptepunt klopte aan toen haar man besloot om haar na 22 jaar huwelijk te verlaten. Ze bezocht in die tijd een therapeut en deze vrouw haalde in één sessie al haar pijn weg. Zo. Ineens.
Vervolgens besloot zij naar Kreta te gaan en hier begon haar leven, naar eigen zeggen, opnieuw. Ik spoel even door. Het boek eindigt met een trouwceremonie. Ze besluit namelijk om met zichzelf te trouwen. Hier op het eiland. Een grove silveren ring blonk om haar ringvinger.
Wat doen jullie eigenlijk in het dagelijks leven?
Nou ik werk als… “Wacht!” Ze onderbrak me, omdat zij een bepaalde zin niet langer voor zich kon houden. Ze liet een lange stilte vallen en sprak vervolgens de zin uit. Een zin waarvan zij zichtbaar onder de indruk was, maar mij eigenlijk al snel ontschoot. Ze ging verder over het feit dat zij niet eerder zo gelukkig is geweest. Haar leven bestaat nu alleen nog maar uit hoogtepunten. Het leven lacht haar toe en zij wenstte dat wij dat op een dag ook zouden ervaren.
Hoe heugdelijk ik dit feit ook vind, ik kan mijn argwaan niet onderdrukken. Des te vaker iemand mij benadrukt hoe gelukkig hij of zij wel niet is, des te meer pijn en verdriet zie ik in de ogen. Je hoort de forcering in de stem. De stem die eigenlijk wil zeggen dat het geen flauw benul heeft wat te doen met dit leven. De stem die al veel te vaak door tranen blokkeerde. De stem die tegen mensen heeft moeten schreeuwen, omdat zij ook maar mensen zijn.
Het benauwt me als iemand ver-schrik-ke-lijk gelukkig is en dit met elke willekeurige persoon op aarde moet delen. Of nog erger, er een boek over schrijft. Als je zo’n persoon spreekt zal je opvallen dat deze mensen vaak geen ruimte hebben om te luisteren naar een ander. Veel te ge-luk-kig met zichzelf. Wie ben ik om over het geluk van een ander te oordelen, maar ik kan het niet laten om te denken dat dit soort geluk kenmerken heeft van een hologram. Het lijkt of Tupac er weer even is, maar zodra je hem een knuffel geeft en hem verteld hoe blij je bent dat hij toch niet echt is neergeschoten, blijkt hij niet te bestaan. Zolang je dus iedereen op afstand houdt, door vooral zelf aan het woord te zijn, blijft het geluk in tact.
Wijze lessen hier op het eiland. Ga niet in Duitsland wonen, rook geen Winston en ga nooit of te nimmer op zoek naar geluk.
Nanne van der Leer 