We reizen over de wereld.
Nemen een tussenjaar of twee.
We verduurzamen, we vergroenen,
maar tellen de uitstoot van onze vlucht niet mee.
We zijn idealisten,
met Telekids en de Spice Girls als held.
Willen een grootse carrière,
maar doen het niet om geld.
We hebben honderden vrienden,
maar tekort aan tijd voor dierbaren om ons heen.
Staan constant in verbinding,
maar zijn vanbinnen meer alleen.
We roepen dat we ons niet willen binden.
Geen relatie of vaste baan.
Eerst onszelf vinden.
Pas dan gaan we iets aan.
Al starend naar een scherm,
roepen we “wij zijn vrij”.
Technologie regeert.
De moderne slavernij.
We willen continu ervaren.
Missen geen enkel evenement.
Stilte als meest schaarse goed
voor een generatie die maar rent.
We zeggen dat we niet geloven.
Maar geloven we dat zelf?
Een universum dat niet verder reikt
dan geloven in jezelf.
Wordt onze wereld niet een stukje beter,
als we eens wat minder hard, groots en snel?
Geluk vinden op de vierkante meter.
Ik denk stiekem van wel.
(Gedicht door mij voor mij).
Nanne van der Leer 